Palec strzelający

Treści dostępne w ramach bloga CM Medicum mają charakter wyłącznie informacyjny oraz nie stanowią usługi i/lub czynności składającej się na działalność leczniczą w rozumieniu ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej. Administrator Serwisu nie ponosi odpowiedzialności za decyzje podjęte na podstawie treści informacyjnych bądź stosowanie się do nich przez Użytkowników, a w szczególności za konsekwencje zdrowotne z tego wynikłe.

Palec strzelający należy do jednej z częstych przyczyn dolegliwości bólowych ręki. Choroba uniemożliwia prawidłowe chwytanie, przez co wykonywanie codziennych czynności może być znacząco utrudnione. Objawem może być przede wszystkim przeskakiwanie i blokowanie podczas zginania i prostowania palców. Brak podjęcia środków zaradczych może doprowadzić w rezultacie do całkowitego zablokowania ruchu palca.

Palec strzelający – kiedy może się pojawić?

Przyczyny pojawiania się tego schorzenia nie są do końca znane. Do jej rozwoju najprawdopodobniej mogą przyczyniać się wszelkiego rodzaju urazy mechaniczne, a także powtarzające się regularnie przeciążenia mięśni. Dodatkowo problemy z palcem strzelającym, mogą mieć także osoby chorujące na reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzycę lub amyloidozę. Problem zdecydowanie częściej dotyka kobiet, przeważnie znajdujących się w przedziale wieku pomiędzy 40 a 60 lat. Narażone są na niego również kobiety będące w ciąży, czego przyczyną może być zwiększone oddziaływanie hormonów.

Zaniepokoić należy się wówczas, gdy przy zginaniu i prostowaniu palca słychać charakterystyczny trzask. Z czasem pojawiają się również dolegliwości bólowe oraz zaczerwienienie skóry na palcu zajętym przez zapalenie. Brak leczenia może w takiej sytuacji doprowadzić do powstania przykurczów w stawach międzypaliczkowych bliższych, co skutkować może upośledzeniem funkcji ręki.

Leczenie operacyjne palca strzelającego

W przypadku problemów związanych z palcem strzelającym zaleca się wdrożenie leczenia operacyjnego techniką otwartą. W takim przypadku po wyeksponowaniu ścięgna oraz pochewki ścięgnistej przecina się i oczyszcza zwłókniałe tkanki pochewki. Skutkuje to poszerzeniem przestrzeni wokół ścięgna i odbarczeniem ucisku. Można również przeprowadzić operację techniką zamkniętą, która polega na przezskórnym przecięciu więzadła obrączkowego przy zastosowaniu grubej igły. W całym procesie najczęściej używa się podglądu USG. Każda z metod ma swoje zalety i pewne mankamenty. Operacja otwarta daje bardzo duże szanse na to, że nie nastąpią nawroty choroby. Operacja zamknięta pozwala na szybszy powrót do zdrowia, jednak w tym przypadku ryzyko nawrotu choroby jest większe.

Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym lub odcinkowym. Całość odbywa się w czasie około 30 minut, a pacjent może opuścić szpital już tego samego dnia. Ostateczny efekt leczenia jest bardzo mocno związany z dokładnym przestrzeganiem wszystkich zaleceń lekarskich. Ważne jest także wykonanie pełnego cyklu zabiegów rehabilitacyjnych, które zostają odpowiednio dopasowane do każdego pacjenta zmagającego się z tą dolegliwością.